Vorige week had ik zo’n moeilijke week met mijn ukkepuk. Deze verdiende dus echt geen schoonheidsprijs. Met schaamrood op mijn kaken schrijf ik dit want ja, deze hooggevoelig- sterke wil specialist heeft niets gebakken van dat wat ik zelf predik. Dit gevoelsmatige falen vind ik pijnlijk om te dragen en valt mij zwaar. Ik wil mijn opvoeding voor haar zó graag zo fijn mogelijk doen.
De hele week waren er elke dag conflicten tussen ons, groot, klein. Ik snapte er niets van, ik wilde het wél heel graag snappen want ja, als ik iets snap dan kan ik het oplossen en dan kunnen we daarna verder in fijne- zachte harmonie: daar functioneert deze hooggevoelige mama lekker op. Vorige week was het dus niet zo’n week.
Er was spanning, veel spanning. Het lukte mijn ukkepuk niet om aan mij te vertellen wat haar zoveel spanning gaf, dat was meer dan duidelijk. Het lukte mij ook niet om de juiste woorden te geven aan dat wat ik bij haar zag gebeuren. Ze gebruikte scheldwoorden, er werd gesnauwd, ze liep weg naar een andere kamer zodat ze daar nog meer boos kon zijn: het was aan de orde van de dag. Alles was teveel, voor haar en daarna/ daarmee ook voor mij. Ademen, dat mocht.
Ik heb mij machteloos gevoeld, enorm machteloos en verdrietig. Om een kind in zoveel spanning te zien, dat is verdrietig en lastig. Ik wilde er voor haar zijn, ook dat mocht niet. Ze sloot mij buiten, waarna we beiden alleen met onze spanning waren, met ons verdriet. Terwijl ik erover schrijf raakt het mij weer. En wat mij raakt is omdat ik naast het dragen van haar pijn, mijn pijn en machteloosheid heb te dragen. Mijn verwachtingen en ideeën over hoe ik haar moeder wil zijn, die kon ik niet waarmaken. Dat ik daarnaast de verwachting van mezelf heb dat ik als HGSW specialist, de opvoeding van mijn kind in fijn vaarwater moet kunnen aanvliegen en vervolgens in faal, doet ook pijn.
Eerder deze week was ik bij een gezin die ik ondersteun en ook daar was de machteloosheid groot. Zij stelden mij de vraag of hen kon helpen bij het vinden van antwoorden voor de momenten dat zij met hun kind vastliepen thuis, dan konden zij het oplossen. De vraag wat ik voor oplossing kon bieden, kon ik op dat moment helaas niet beantwoorden. De emoties die er waren voelden pijnlijk en zwaar, voor ons allemaal.
Natuurlijk houden we van oplossingen, dat geld denk ik voor (bijna) iedereen. Dat is menselijk. Zo verwijderen we iets uit ons leven wat ongemak geeft en wie zit er nou te wachten op ongemak? Precies. Soms is er geen passend antwoord op dat wat last geeft, soms is er ergens geen oplossing voor en soms is dít het leven. Dat we niet altijd weten wat of er nodig is. Dat we niet de woorden hebben of kunnen vinden voor dat wat er in ons leeft. Dat we alleen maar boos willen zijn, onredelijk, willen snauwen en drammen op alles wat ons ook maar haarbreed in de weg wordt gelegd.
Fijn? Nee.
Pijnlijk? Jazeker.
Moeilijk om te (ver)dragen? Ook dat.
Want dat deze hooggevoelige, intense ieniemienie- mensjes regelmatig, misschien zelfs dagelijks, overweldigd worden door de wereld is één ding wat zeker is. Dat geld net zo goed voor de hooggevoelige, intense papa’s en mama’s die zich in diezelfde overweldigende wereld hebben te handhaven. Soms lukt dat, andere dagen niet. Ook hier leren we van, zó cliché! Wees lief voor jezelf in dit proces van leren, dan doe ik dat ook.
Als het jou vandaag niet lukt, morgen is er weer een dag. Duren de dagen je te lang, kom dan eens op de lijn. Wie weet kan ik iets voor je betekenen! Dan kom ik naast je zitten, gaan we ”zijn” met dat wat er is, je pijn onderzoeken en wie weet komt er een passend antwoord. Misschien niet meteen, uiteindelijk is het antwoord altijd dichtbij.
Fijne dag!
Veel liefs,
Marijke.